A lei je calò 'n velo de tristezza sur viso: «Ma mo' che fai? Perché nun torni a vive qua co' me, eh? Armeno risparmi i sordi dell'affitto.»
Qua'a fetta de crostata diventò er simbolo der passato, de 'n modo de vive che nun accettavo più. Posai 'a fetta de crostata ner piatto, me arzai e dissi: «No ma', vojo vive 'a vita mia. Me dispiace che soffri, ma tu nun te voj fà aiutà. Me sò stufato pure de spiegatte 'e cose. Nun è corpa mia se sei vedova, nun è corpa mia se te senti sola, nun è corpa mia se 'e cose nun sò annate come speravi. Pure io te vojo bene, te vojo tutto er bene der monno, però ciò diritto de vive 'a vita mia.»
Je baciai 'a fronte, mi' madre s'asciugò l'occhi co' l'angolo da'a parannanza, m'abbracciò forte. M'accompagnò verso la porta co' 'na rassegnazione che nun avrei immaginato. Quanno stavo sull'uscio me disse: «Aspetta! Aspetta! Me stavo a scordà 'na cosa!»
«Che cosa?»
Senza manco risponne se precipitò 'n cucina e tornò co' 'na busta.
«E mo' che è 'sta busta?»
«Bello de mamma, è 'a crostata de prugne. Ta'a magni a casa tua, quanno te va.»